KALBİMİN ÜSTÜNDEN BU TAŞI KALDIR/METİN CENGİZ

KALBİMİN ÜSTÜNDEN BU TAŞI KALDIR/METİN CENGİZ

 

 

Uzaklaşıp giden görüntün

Anılar gibi kayboluyor

Sanki ardından sallanan bir el

“Gel,” diyor sana, “gitme, gel”

 

Rüzgâr da gittiğin yoldan esiyor

Erken iniyor ovaya gece

Patlıyor yalnızlığın tohumu

Biçimler gölgeler hepsi içimde

 

Sen de anıyor musun eski günleri?

Bir yudum suya benziyor uzaklar

Düşlerin bataklığı derin

İnsan ölmeden gömülüyor

 

Her şey sönmüş bir lamba gibi karanlıkta

Bu şiiri sana sunuyorum, merhamet

Kalbimin üstünden bu taşı kaldır

Bu taş ölümden bile ağır

 

23.02.2017, Yakacık