türküsü bitti ardıç kuşunun

mermere oyulmuş o resim soldu. artık

kızıl ağaçlar öpüp durur aynı rengi

aynı kokuyu yayar eriyen kanatlar.

şimdi yine sokaklardasın… uysal, uyumlu

bir kedi gibi adımlarsın kaldırımları

günlerin kutular gibi rüzgârda, kağıt mendil:

iğnenden iplik bile geçmez, aynan yansıtmaz bile yüzünü

derinde yılan yarası sanki bir ağaç gibi işler.

uyur

uyanır su… sözlerin gömlek gibi eskir.

nereye dönsen orda bir hayalet bekleşir.

sahtiyan bir uykuda olur en aykırı karanfil

ve gecenin o yorgun gözleri

soğukta kalmış köpek gibi titreşir.

işte böyle sevgilim, bu şiir burda kendini noktalar

ama yağar daha üstümüze o bunaltan kar.

Bu şiir İpek’a (1. baskı, Ekim 1993; 2. baskı, Toplu Şiirler 1 ile Eylül 2008; 3. baskı, Toplu Şiirler ile Şubat 2015) adlı kitabımda yer aldı. İlk bir dergide yayımlandı mı? Bilmiyorum. O dönem yaşadığımız günlerin verdiği sıkıntı, özgürlüklerin kısıtlanması, baskıların artması.. bütün bunların yazdırdığı bir şiir…