Şiir anıların son hatırlandığı görüntüleri taze, alışılmamış bir biçimde sunar bize. Bu imgelerde geçmişimiz kadar, kültür haznesinde içselleştirdiğimiz, bize ait kıldığımız ve yeniden biçimlendirdiğimiz anlam kırıntıları, çıplak izler, kazıyıp bulduğumuz bulgulardan izler, anlık parıltılar boy gösterir, ardından koşturur bizi. Günlük kaygıların boğuntusunda birden fışkırırlar:

kan ırmağında yüzüyorum yine

hiç bitmeyecek sanki bu kâbus

yorgun ve huzursuzum,

ne deniz ne de gök

çiçek açmıyor içimde

Burdaki deniz ve gök bildiğimiz deniz ve gök değil, deniz ve göğün çağrıştırdığı her şeydir: sevinç, coşku, özgürlük duygusu, başıboşluk, sıkıntısızlık, mutluluk, çağıran sokaklar, arkadaşlar vb. Şiirin doğası, imgenin yapısı bu.

Rabia Çelik Çadırcı’nın şiiri de toplumsal ve kişisel sorunların toprağında, şiirin doğasıyla çiçek açıyor.